Όλοι οι άνθρωποι –ή μάλλον οι περισσότεροι σε αυτό τον κόσμο –θυμούνται έστω και έναν επώδυνο χωρισμό στη ζωή τους. Κανένας άνθρωπος δεν ερωτεύεται με σκοπό να χωρίσει, αλλά πάντοτε ο “κίνδυνος” καραδοκεί, ως μία πιθανότητα με την έναρξη μίας ρομαντικής σχέσης.
Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα το οποίο μας κάνει να ονειροβατούμε, ωθώντας μας να εξιδανικεύσουμε το άλλο πρόσωπο. Αν και ο άνθρωπος έχει προοδεύσει, ακόμα υπάρχουν μέσα του ένστικτα από τα αρχικά στάδια της εξέλιξής του. Ένα από αυτά είναι και ο έντονος έρωτας που αισθάνεται το άτομο τους πρώτους έξι μήνες, με τη γνωστή λαχτάρα και ενθουσιασμό που τον πλημμυρίζει. Μετά το πέρας των έξι μηνών, συνήθως ο έρωτας αρχίζει να μπαίνει σε λογικά πλαίσια και να ισορροπεί περισσότερο με αυτά.
Ακόμα και αν ένας δεσμός ξεκινάει με τις καλύτερες προοπτικές, αυτό δε σημαίνει πως και η πορεία του θα είναι εξίσου ιδανική. Και αυτό διότι μέσα στην πάροδο του χρόνου διαπιστώνεις έμπρακτα όλα τα ελαττώματα του άλλου, έρχεσαι αντιμέτωπος με τον δικό σου εαυτό και τα θέλω του, αλλάζουν οι συνθήκες και η ίδια η ζωή, η οποία διαφέρει από τα αρχικά στάδια. Οι άνθρωποι επιλέγουν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους για πολλούς και διάφορους λόγους: οι λόγοι αυτοί περιλαμβάνουν ασυμφωνίες, εξαπάτηση, οικονομικές διαφορές, απιστία, έλξη για άλλο πρόσωπο, παρεμβάσεις τρίτων προσώπων, επαγγελματικοί λόγοι και διάφορες άλλες αιτίες.
Πάντοτε ένας χωρισμός είναι μία συναισθηματική πληγή, διότι αποχωρίζεσαι ένα πρόσωπο με το οποίο μοιράστηκες συναισθήματα , αλλά και μία σχέση αγάπης και ενδιαφέροντος. Ο άνθρωπος περνάει ένα στάδιο πένθους, το οποίο περιλαμβάνει πολλά και διάφορα συναισθήματα, μέχρι να έρθει το τελικό στάδιο της αποδοχής και του συμβιβασμού σε μία καινούρια πραγματικότητα.
Κάθε χωρισμός ίσως να είναι η ευκαιρία για μία καινούργια αρχή. Ας μη βυθιζόμαστε στη θλίψη, ας αφήσουμε την ψυχή μας να διαπιστώσει και τις θετικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει στη ζωή μας και να αντιληφθούμε πως ο παρορμητισμός και το άγχος σε αυτές τις περιπτώσεις , είναι μόνο κακοί σύμβουλοι.
Η αρχή και το τέλος συνυπάρχουν μέσα στη ζωή με αξιοζήλευτη νομοτέλεια και ισορροπία. Ας δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας, ας τον αγκαλιάσουμε και ας τον αγαπήσουμε πραγματικά, αγκαλιάζοντας κατ’ επέκταση, το καινούριο που θα έρθει.
Από Σκαμπαρδώνη Μαρία
Ηλεκτρονική Εφημερίδα
